ای که غایب ز دیده ها هستی آخرین حجت خدا هستی نور چشمان مصطفی هستی صاحب اختیار ما هستی دستهامان به سوی دامانت جان انس و ملک به قربانت دیده ها وانگشته بر رویت قدمی هم نرفته تا کویت طاق محراب عشق ابرویت خوش بر آنکس که حس کند بویت آنکه بیند جمال انور تو می شود تا همیشه نوکر تو می شود زائر شما باشم تا خدا طایر شما باشم نه فقط شاعر شما باشم شادی خاطر شما باشم راه عشقت به گریه می پویم ذکر یا صاحب...
دشت شراره بیش از ستاره زخم و فلک در نظاره بود دامان آسمان ز غمش پر ستاره بود لازم نبود آتش سوزان به خیمه‌ها دشتی ز سوز سینه زینب شراره بود می‌خواست تا ببوسد و بر گیردش ز خاک قرآن او ورق ورق و پاره پاره بود یک خیمه نیم سوخته، شد جای صد اسیر چیزی که ...
در لا به لای پاره‌های حنجر تو مبهوت مانده چشمهای خواهر تو سنگ و سنان و نیزه مقتل را گرفته یا لخته‌های خون زخم پیکر تو؟ این گرگها با جسم پاک تو چه کردند! چندی گذشته از وداع آخر تو این ساربان سنگ دل در بین گودال دنبال انگشت است یا انگشتر تو زخم عمیق ...
سرشک ریز! تن‌های یاوران؛ همه در خاک و خون، طپان سرهای همرهان؛ همه بر نیزه، خون چکان خونابه گلوی وی از چوب نی، چکید یا خون گریست با همه آهن دلی، سنان دل‌ها؛ به داغ و ماتم و تشویش، همرکاب سرها؛ به تاب و حسرت و تیمار، همعنان تنها، قتیل تیغ گذاران لشگری
داری عقیله- خواهر من- گریه می‌کنی؟ آئینه برابر من گریه می‌کنی از لا به لای خیمه، دلم تا مدینه رفت خیلی شبیه مادر من گریه می‌کنی دلشوره می‌چکد ز نگاه سه ساله‌ام وقتی کنار دختر من گریه می‌کنی من از برای معجر تو گریه می‌کنم تو از برای حنجر من گریه می‌کنی
خونم، حنا به هر سر زلفم کشیده است ای مو سپید لحظه سرخم رسیده است روی تو با هزار چشم دیدنی‌تر است شکرش، هزار دیده مرا آفریده است شرمندگی، مرا به زمین زد در علقمه سنگینی غمت نفسم را بریده است دیگر نشان ز ابروی پیوسته‌ام مگیر ضرب عمود تا دل ابرو دریده است
مُردم ز بسکه بر بدنت بوسه می‌زنم بر کام خشک خنده زنت بوسه می‌زنم بر زلف خون پُرشکنت شانه می‌کشم بر زخمهای دل شکنت بوسه می‌زنم بوی تو می‌دهند دَم دشنه‌ها ببین بر نیزه‌های زخم زنت بوسه می‌زنم شاید لبی گشوده و بابا بخوانیم قامت خمیده بر دهنت بوسه می‌زنم
تو ای گل سرخ و سپید بهشت به دست کوچکت کلید بهشت ای به علیّ و فاطمه، نور عین جان حسن، میوه قلب حسین برده رخ تو، آب از روی گل بوی گل و روی گل و خوی گل ابروی تو، قبله اهل یقین گیسوی تو رشته حبل متین مصحف عشقیّ و گرانمایه‌ای سوره کوچکی...
گفتی که سرنوشت همین از قدیم بود گفتی مرا نصیب، بلای عظیم بود دست رکاب بر سر پایم نمی‌رسید آن اسب هم مخالف جنگ یتیم بود! وقتی که روی دامن تو سر گذاشتم دیدم تو را چقدر نگاهت رحیم بود حتی حضور زود تو هم فایده نداشت آن لحظه آمدی تو،که حالم وخیم بود از ...
گودال، عطر یاس خدا را گرفته بود آری حسین، روضه زهرا گرفته بود تنها حسین بود و یتیم برادرش طفلی که راه وصل به بابا گرفته بود یک موج بحر خون ز ساحل گریخته کاندم کناره در دل دریا گرفته بود لب تشنه کشته طفل یتیم بریده دست بر سینه بریده سری، جا گرفته بود
دکتر حسین محمدی فام متولد سال ۱۳۵۸ در تهران می باشد که تحصیلات خود را در رشته الهـیات و معارف اسلامی گذرانده است. کارشـناسـی علوم قرآن و حدیـث، کارشــناسـی ارشد تفسیــر قرآن و
دکتـری تخصـصـی مذاهـب کلامـی، مقاطع تحصیـلی ایشـان اسـت.
وی از نـوجــوانـی به مـــداحـی اهـل بـیـت علیـهم الـسـلام پـرداخـتـه و
هم اکنون مدیر هیأت (حسینیه) و مجموعه مذهبی فرهنگی روضة الشـهدا است.سخنرانی، تـدریس دانشـگاه، مدیریت کانال تـلگرامی “مـداحـی عالـمـانـه” و کـانـال تـخـصـصـی “عـقـائد امامیه” ، مـشـاوره
مـــذهـبـی و خــانـوادگـی، ســرودن شـعـر و تــربـیـت شـاگـرد، از دیــگــر
فعالیت های ایشان است.
تلفن روابط عمومی روضة الشهدا: 09329431910
تلفن کانون فرهنگی روضة الشهدا: 02144431828
تلفن مرکز نیکوکاری روضة الشهدا: 02144431463