من یک حزب اللهی ام / ۳ : حزب اللهی یک مومن واقعی است (الف)
در نوشتار قبل اشاره شد که حزب الله ریشه در قرآن دارد و این یعنی حزب الله ملیت و مکان نمی شناسد؛ حزب الله ایران و یمن و لبنان و … همه میتوانند حزب الله باشند.
همچنین گفتیم حزب اللهی کسی است که ولایت خدا، رسول(ص) و امامان(ع) را پذیرفته و از آنان اطاعت میکند. حزب در لغت تقریبا به همین معنایی است که امروزه در ذهن متبادر می شود یعنی گروه منسجم با قدرت. حزب الله گروهی هستند که منتسب به خدای متعال بوده و خداوند آنان را با صفات “غالبون” و “مفلحون” در آیات ۵۶ مائده و ۲۲ مجادله تمجید کرده است. صفت فلاح و رستگاری نیز در آیه اول سوره مومنون به مومنین اختصاص یافته: قد افلح المومنون. پس حزب اللهی باید مومن واقعی باشد.
میدانیم که ایمان نیز طبق روایات سه جلوه دارد: در زبان و گفتار، در قلب و اعتقادات قلبی و در اعمال و کردار. حال اگر من در یکی از اینها لنگ بزنم نباید خود را حزب اللهی بدانم. اجازه بدهید کمی مصداقی تر سخن بگوئیم. گاهی کسانی را در جامعه میبینیم که علی الظاهر حزب اللهی هستند ولی مثلا اعتقاداتشان با عقاید اسلام و تشیع همخوانی ندارد؛ و یا در گفتارشان اهل فحش و بی ادبی هستند با آنکه امیرالمومنین(ع) به لشکریانش که در صفین به اهل شام ناسزا میگفتند فرمود: «انی اکره لکم ان تکونوا سبابین: من دوست ندارم که شما فحش دهنده باشید.» (خطبه ۲۰۶ نهج البلاغه) آیا می توان این افراد را داخل در حزب الله دانست؟ البته گاهی ممکن است به کسی ظلم شود و از روی عصبانیت سخن تندی بر زبان جاری کند. این را می شود استثناء کرد زیرا آیه ۴۸ سوره نساء میفرماید: «لا یحب الله الجهر بالسوء من القول الا من ظلم: خداوند بلند کردن صدا به بدگویی را دوست ندارد مگر از آن کسی که به او ستمی شده باشد.» اما برخی افراد به ظاهر حزب اللهی را می بینیم که مانند نقل و نبات از دهانشان کلمات رکیک خارج می شود و هنگام بحث با آنان متوجه میشویم که گویا این نوع ادبیات را از اصول حزب اللهی بودن میدانند!!!
البته روحیه لوتی منشی داشتن یا اهل مزاح بودن دو مقوله جداست که شاید در آینده به آن بپردازیم اما مسلما بددهنی با آنها متفاوت است و نمیتوان به هیچ وجهی آن را توجیه کرد.
