مطلب چهل و هشتم

#شب_جمعه:

خداوند سبحان به عیسى (علیه السّلام) فرمود: «اى عیسى! اشک چشمان و خشیت و هراس قلبت را در درگاه من به‏ هدیه بیاور، بر سر قبور مردگان بایست و آنان را با صداى بلند بخوان تا شاید پند و موعظه‏ ات را از آنان دریافت دارى و با خود بگو که: من نیز به آنان ملحق خواهم شد. به خاطر من از چشمانت اشک بریز و قلبت را براى من خاشع گردان.
اى عیسى! در روزگار سختى، از من کمک بخواه که من گرفتاران را نجات مى ‏دهم و پریشانها را اجابت مى‏ کنم، چون من ارحم الراحمین هستم».
و در وحى خود به موسى (علیه السّلام) فرمود: «اى موسى! هنگام دعا باید خائف، سوخته دل و بیمناک باشى. صورتت را به خاک بمال و با بهترین اعضایت برایم سجده کن، در برابر من که ایستاده‏ اى، دستهاى گدائى را به قنوت بلند نما و هنگام مناجاتت با حالتى هراسناک و قلبى بیمناک مناجات کن. در مدت عمرت، باید تورات مرا زنده نمایى، به نادانان خوبیهاى مرا بیاموزان و نعمتهاى مرا به یادشان بیاور و به آنان بگو: مبادا در این گمراهى که به سر مى ‏برید، بیشتر بمانید که مؤاخذه من دردناک و شدید است. اى موسى! در دنیا آرزویت طولانى نباشد که موجب سختى قلبت مى ‏گردد و سخت دلان هم از من بدورند. قلبت را با هراس از من، بمیران، لباست پاره‏ و قلبت نو باشد. میان اهل زمین پنهان باش و در بین اهل آسمان آشنا. خانه ‏نشین باش و چراغ شبها در برابر من همچون صابرین، فرمانبردارى کن، از زیادى گناهان به سوى من فریاد برآور همچون کسى که از ترس دشمن، فرار کرده، فریاد مى‏ زند و بر این کارها از من کمک بخواه که من بهترین کمک دهنده هستم»

منبع:
عده الداعی ابن فهد حلی