مطلب هجدهم

«جابر» از امام باقر (علیه السّلام) روایت کرده است که فرمود:
«بنده ‏اى در آتش جهنم، صد و چهل خریف خدا را مى ‏خواند که هر خریف، صد و چهل سال است، (می شود ۱۹ هزار و ششصد سال) آنگاه خدا را به حق محمد و اهل بیتش قسم مى ‏دهد که بر من ترحمى بنما.
در اینجا خداوند متعال به جبرئیل وحى مى ‏فرستد که: به سوى بنده‏ ام پایین برو و او را از جهنم خارج کرده به سوى من بیاور.
جبرئیل مى‏ گوید: پروردگارا! من چگونه درون آتش بروم؟ خداوند متعال مى‏ فرماید: من به آتش امر کردم که براى تو خنک و سلامت باشد. جبرئیل‏ مى ‏گوید: پروردگارا! نمى‏ دانم بنده‏ ات در کجاست. خداوند سبحان مى ‏فرماید: او در گودالى در سجّین قرار دارد.
امین وحى به سوى او مى ‏رود و مى ‏بیند پاهایش بسته و به صورت آویزان است به او مى ‏گوید: چه مدتى است که در آتشى؟
مى‏ گوید: نمى‏ دانم چه مدتى را در جهنم پشت سر گذاشته‏ ام.
جبرئیل او را به سوى پروردگار عالم مى ‏برد. آنگاه ذات اقدس الهى به او مى ‏گوید: اى بنده من! چه مدتى است که مرا میان آتش صدا مى‏ زنى؟
مى ‏گوید: حساب ندارم اى پروردگار من! مى‏ فرماید: آگاه باش که به عزت و جلالم سوگند! اگر این جملاتى را که گفتى بر زبان جارى نمى‏ کردى، تو را در جهنم نگاه مى ‏داشتم لکن بر خودم لازم و حتمى کردم که بنده‏ اى مرا به حق محمد و اهل بیتش سوگند ندهد مگر آنکه هر چه بین من و اوست را برایش بیامرزم و (به همین خاطر) امروز تو را آمرزیدم»

منبع: عده الداعی ابن فهد حلی