سخنان عباس عموی پیامبر(ص)

در امالى شیخ طوسى از عمّار یاسر روایت شده است که گفت:

در آن بیمارى که فاطمه زهرا(س) از دنیا رفت و حال او وخیم شد و عبّاس بن عبدالمطّلب براى عیادت آن حضرت آمد، به عبّاس گفتند: حال فاطمه(س) مساعد نیست و کسى نزد او نمى ‏رود. عبّاس به سوى خانه خویش بازگشت و شخصى را نزد حضرت على(ع) فرستاد و گفت: از قول من به حضرت امیر بگو: عموى تو به تو سلام مى‏ رساند و مى ‏گوید: به خداوند سوگند که غم و اندوه حبیبه و نور چشم رسول خدا(ص) و نور چشم من، مرا به شدّت رنج مى‏ دهد، من این طور گمان مى‏ کنم آن بانو زودتر از همه ما به رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم ملحق شود و خدا او را بر مى‏ گزیند و به رحمت خود نزدیک مى ‏کند.
فدایت شوم! اگر فاطمه علیها السّلام رحلت کرد مهاجرین و انصار را آگاه و جمع کن تا براى تشییع جنازه ‏اش و نماز خواندن بر بدنش حاضر شوند و ثواب ببرند، زیرا این عمل باعث سرافرازى دین مى ‏شود.
راوى مى‏ گوید: من در حضور حضرت امیر بودم که به فرستاده عبّاس بن عبد المطّلب فرمود: سلام مرا به عمویم برسان و به وى بگو: لطف و مرحمت تو زیاد باد! من از مشورت تو آگاه شدم، رأى و نظریه تو بسیار نیکوست. ولى فاطمه دختر پیغمبر خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم دائما مظلوم، از حق خود ممنوع، از میراث خویشتن محروم بوده است. ملاحظه آن وصیّتى را که پیامبر(ص) در باره‏ اش کرده ننمودند. حق آن حضرت و حق خدا را رعایت نکردند، کافى است که خدا بین ما و آنان حکم کند و از ظالمین انتقام بگیرد.
اى عمو جان! من از تو خواهش مى ‏کنم از این مطلبى که گفتى، صرف نظر فرمایى، زیرا فاطمه به من وصیّت کرده که امر فوت او را پوشیده بدارم.
فرستاده عبّاس نزد او بازگشت و جواب حضرت امیر(ع) را براى وى شرح داد. عبّاس گفت: خدا برادرزاده مرا بیامرزد، زیرا رأى برادرزاده من محکم و صحیح است. غیر از رسول خدا(ص) نوزادى براى عبدالمطّلب متولّد نشد که از لحاظ خیر و برکت از على علیه السّلام برتر باشد، حقّا که على در هر بزرگوارى و فضیلتى بر همه آنان سبقت گرفت. على(ع) از همه شجاع‏تر است، على(ع) براى نصرت و یارى دین خدا از همه بیشتر با دشمنان جهاد نمود. على(ع) اوّلین کسى است که به خداوند و رسول او ایمان آورد.

منبع:
زندگانى حضرت زهرا علیها السلام؛ ترجمه بحارالانوار؛ ص ۶۷۰