دوستی با حسین علیه السلام
رسول گرامی اسلام(ص) به مهمانی دعوت شده بود. با گروهی از اصحاب به میهمانی می رفت. در راه امام حسین (ع) را دید که در کوچه بازی می کند، پیش رفت تا او را بگیرد، ولی او کودکانه گریخت. هر چه حضرت به دنبالش رفت به سوی دیگری جست و آن حضرت همچنان خنده کنان او را دنبال می کرد تا او را گرفت. آن گاه دستی بر پس گردن و دستی در زیر چانه او گرفته دهان بر دهانش گذاشت و او را بوسید.
و بعد فرمود: حسین از من است و من از حسینم، خدا دوست بدارد کسی را که حسین را دوست دارد.
منابع:
خوارزمی؛ مقتل الحسین؛ ج ۱، ص ۱۴۶
جوینی؛ فرائد السمطین؛ ج ۲، ص ۱۳۱، باب ۳۰
