امام صادق(ع) و اشک بر امام حسین(ع)
مام صادق (ع) به مسمع بن عبدالمالک فرمود: آیا مصائب آن جناب (امام حسین.ع) را یاد می‌کنی؟
عرض کرد: بلی والله. مصائب ایشان را یاد کرده و گریه می‌کنم. حضرت فرمودند: آگاه باش که خواهی دید در وقت مردن پدران مرا که به ملک الموت وصیت تو را می‌کنند که سبب روشنی چشم تو باشد”.
همچنین فرمودند: “ای مسمع، گریه بر احوالات حسین (ع) سبب می‌شود که ملک‌الموت بر تو مهربان‌تر از مادر گردد.
گریه بر حضرت اباعبدالله الحسین (ع) باعث راحتی در قبر، فرحناک شدن مرده، شادمان و پوشیده بودن او در هنگام خروج از قبر است در حالی که او مسرور است، فرشتگان الهی به او بشارت بهشت و ثواب الهی را می‌دهند. اجر و مزد هر قطره آن این است که شخص همیشه در بهشت منزل کند”
منبع:
بحارالانوار؛ ج ۴۴، ص۲۸۹
کامل‌الزیارات؛ باب ۳۲،ص ۱۰۱
=========================
زید شحام می‌گوید: همراه جماعتی از اهل کوفه در خدمت امام صادق (ع) بودیم، یکی از شعرای عرب به نام جعفر بن عفان وارد شد آن حضرت او را احترام نموده و در نزدیک خود جای داد، آنگاه فرمود: ای جعفر! او عرض کرد: لبیک، حضرت فرمود: به من گفته‌اند تو اشعار نیکی درباره امام حسین سروده‌ای؟ عرض کرد: آری. حضرت فرمود: اشعارت را بخوان. او شعر می‌خواند و امام و اطرافیان می‌گریستند به گونه‌ای که قطرات اشک بر صورت و محاسن آن حضرت جاری بود سپس امام فرمود:
“ای جعفر فرشتگان مقرب الهی در این مجلس حاضر شدند و شعرت را شنیدند و گریه کردند همانگونه که ما گریه کردیم بلکه بیش از ما گریستند…”
منبع: بحارالانوار؛ ج ۴۴، ص ۲۸۲
