مطالب محرم//شماره۱
سیره علما در عزاداری امام حسین(علیه السلام) ۱
اولین مجلس عزا
علامه امینی می فرماید: اول مجلس عزای حسین(علیه السلام) پس از خلقت روز ولادتش بود که وقتی قنداقهی حضرتش را بدست رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلم) دادند حضرت پس از گفتن اذان و اقامه به گوش راست و چپش، گریه کرد. (أین البکائون، ص۲۴)
برکت یک قطره
مرحوم علامه طباطبایی که خود بسیار اهل گریه و عزاداری بودند در پاسخ به این سؤال که چگونه طبق فرمایش امام صادق(علیه السلام) یک قطره اشک عزادار آتش جهنم را فرو مینشاند میفرماید:
چه مانع دارد که قطره اشکی به اذن و خواست خدا آتش جهنم را خاموش گرداند در واقع قطره اشک نظیر توبه است که باعث آموزش گناهان و محو آثار و از بین بردن عذاب میشود و نیز در نقطه مقابل آن کفر باعث حبط و نابودی صفات و نعمتهای بهشتی و سبب افروختن آتش میگردد. (أین البکائون، ص۶۰)
عزاداری جمعی
علامه جعفری: ابراز احساسات دسته جمعی در زنده نگه داشتن خاطره مقاومت بزرگترین حامی حق نه تنها یک عامل جایز بلکه مطلوب مؤکد است که احساسات پاک و تصعید شدهی هیجانهای عقلانی عقل آفرین در راه حمایت از ارزشهای عالی انسانی در روزهای حسین ابراز شود.( فلسفه قیام سید الشهدا، ص۱۹۴)
دلباخته حسین(علیه السلام)
علامه طباطبایی غالباً در مجالس روضه و مرثیهها در روز جمعه شرکت میکرد و گاه چنان از شنیدن مصائب کربلا و ائمه(علیهم السلام) منقلب میشد که زار زار میگریست و تمام بدنش میلرزید و بیگمان بسیاری از موفقیتهای خود را مرهون دلباختگی و عزاداری برای سالار شهیدان میدانست. علاقه و شیفتگی علامه طباطبایی نسبت به این مجالس به حدی بود که در مواردی که مجالس مصیبت و امثال آن تشکیل میگردید کتاب و علم و تحقیق را بر کناری مینهاد. ایشان روز عاشورا و ایام عزاداری تحقیق و پژوهش و کارهای علمی خود را ترک مینمود. (أین البکائون، ص۱۶۳)
منبع: نشریه شمیم نرجس شماره ۲۶