آنچه  می‌خوانید بخش دیگری از سخنان مداح اهل بیت، حسین محمدی فام درباره قرآن است که دوشنبه شب‌ها ارائه می‌شد.
وقتی زبان از بیان الکن می‌شود و دیده از درک باز می‌ماند، قرآن خود به کمک قرآن می‌آید… آنجا که می‌دانیم و باز می‌مانیم از معرفت عطیه الهی ، قرآن خود، قانون فهم ما و فرقان شوق و قصورمان می‌شود… آنجا که «دل» و «دلیل» یکی می‌شوند… جایی که «دل» از دل آرام وجود می‌گوید و «دلیل» از دلالت نزول…

یاایها الناس قد جاتکم موعظه من ربکم و شفاء لما فی الصدر و هدی و رحمه للمومنین/ (یونس، ۵۷)
ای مردم براستی برای شما از جانب پروردگارتان موعظه‌ای آمده است و شفایی برای آنچه در دل‌هاست و هدایت و رحمتی برای مومنان است.
تبارک الذی نزل الفرقان علی عبده لیکون للعالمین نذیرا  ( فرقان، ۱)
پر خیر و پاینده است آن (خدایی) که بر بنده خود (کتاب) جداکننده ی حق و باطل را نازل کرد تا برای جهانیان هشداردهنده باشد.
هذا ذکر مبارک انزالناه افانتم له منکرون  (انبیا، ۵۰)
و این «قرآن» ذکر مبارکی است که آن را نازل کرده ایم پس آیا شما آن را انکار می کنید؟
قد انزلنا الیکم نورا /  قطعاً به سوی شما نور را نازل کردیم.
ان هذا القرآن یهدی للتی هی اقوم/  (اسراء، ۹)
بی تردید این قرآن به آیینی که استوار تر است راهنمایی می‌کند.