حسین محمدی فام در یادداشت خود که در اختیار خبرگزاری فارس قرار داده است، در شرح دعای بیست و هفتمین روز ماه مبارک رمضان می‌نویسد: “نافله ” به طور عام به کارهای مستحبی و به طور خاص به نمازهای مستحبی گفته می‌شود؛ نمازهایی در طول شبانه‌روز وجود دارند که مکمل نمازهای واجب هستند و به آنها “نوافل ” می‌گویند، مثلا نماز ظهر نافله دارد و نماز مغرب نافله مغرب و … .

و اما دعای امروز

«اَللّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّی فیهِ مِنَ النَّوافِلِ، وَ أَکْرِمنی فیهِ بِإِحْضارِ الْمَسائِلِ، وَ قَرِّبْ فیهِ وَسِیلَتی إلَیْکَ مِنْ بَیْنِ الْوَسائِلِ، یا مَنْ لا یَشْغَلُهُ إِلحْاحُ المُلِحِّینَ:خدایا زیاد کن بهره مرا در آن از اقدام به مستحبات و گرامی‌دار در آن به حاضر کردن و یا داشتن مسائل و نزدیک گردان در آن وسیله‌ام به سویت از میان وسیله‌ها ای آن که سرگرمش نکند اصرار و سماجت اصرار کنندگان».

• در شرح دعای امروز به بحث اعمال مستحبی و نمازهای نافله می‌پردازیم

علمای دین حالت ما را در مقابل انجام هر عملی به پنج حالت تقسیم کرده‌اند که از آنها “احکام خمسه ” تعبیر می‌شود؛یعنی ما در مقابل انجام هر عمل یکی از این پنج حالت را داریم، این پنج حالت به شرح زیر است:
۱- واجب: انجام دادن آن اجر دارد و انجام ندادن آن مجازات دارد.
۲- حرام: انجام دادن آن مجازات دارد ولی انجام ندادن آن اجر دارد.
۳- مستحب: انجام دادن آن اجر دارد ولی انجام ندادن آن مجازات ندارد.
۴- مکروه: انجام ندادن آن اجر دارد ولی انجام دادن آن مجازات ندارد.
۵- مباح (جایز): انجام دادن یا ندادن آن برابر است و نه اجری دارد و نه مجازات
اعمال مستحبی که انجام دادن آنها اجر الهی دارد دارای شاخه‌های گوناگون و فراوانی هستند که شمارش آنها دور از ذهن می‌نماید؛مثلا اعمال مستحبی به نمازهای مستحبی،‌ روزه‌های مستحبی، دعاهای مستحبی و… تقسیم می‌شوند که هر کدام مصادیق فراوانی دارند؛ در بسیاری از روزهای سال روزه گرفتن مستحب است و یا در بسیاری از شب‌های سال نمازهای مستحبی وارد شده، که به تفصیل در کتاب‌های گوناگون شرح داده شده است.
شرح نوافل را می‌توان از رساله‌های علمیه مراجع عظام تقلید آموخت و آنها را در کنار نمازهای واجب بپاداشت؛نماز شب را نیز “نافله شب ” می‌گویند که مهم‌ترین نماز نافله و دارای آثار و برکات بسیار زیادی است.
حال به بررسی نمازهای نافله در روایات و احادیث می‌پردازیم:

امام کاظم (ع)فرمودند: «نمازهای نافله، وسیله تقرب مؤمنان به خداست». [بحارالانوار، ج ۸۲، ص ۳۰۸]
امام باقر (ع)درباره آیه « الَّذِینَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ:آنان که بر نمازهایشان مداومت می‌ورزند» [سوره مبارک معارج، آیه ۲۳] سوال کردند، حضرت فرمود: منظور نماز نافله است. [الکافی، ج ۳، ۲۷۰]
خداوند به حضرت عیسی فرمود: «… با نافله‌ها به من نزدیک شو و به من توکل کن تا ترا کفایت کنم…» [میزان الحکمه، حدیث ۲۱۷۱۳]
این حدیث به حدیث “قرب نوافل ” معروف است و از مهم‌ترین روایات در باب اهمیت نوافل است:
پیامبر خدا(ع) [در شبی که به آسمان برده شد] گفت: پروردگارا! حال مومن نزد تو چون است؟ فرمود: ای محمد!… هیچ بنده‌ای از بندگانم با چیزی که نزد من محبوب‌تر باشد از آنچه بر او واجب کرده‌ام، به من نزدیک نشد؛همانا او با “نمازنافله ” به من نزدیک می‌شود تا جایی که دوستدار او می‌شوم؛پس چون دوستش بدارم آن گاه گوش او شوم که بدان بشنود و چشم او شوم که بدان ببیند و زبان او شوم که با آن سخن بگوید و دست او شوم که با آن ضربه زند؛اگر مرا بخواند پاسخش دهم و اگر از من خواهش کند، خواهشش را برآورم. [الکافی، ج ۲، ص ۳۵۲]
و این روایت اوج اهمیت نوافل را می‌رساند که با مداومت بر آنها می‌توان تا مقامات بلند عرفانی پرواز کرد.
انتهای پیام/