مایه خرمی دلها

 آنجا که حرف از قداست و قرآن و تقرب است مگر می‌شود پای فهم عقل و فتح قلب به میان نیاید؟ مگر می شود تنها از قرائت آن گفت اما از اثرش بر روح و روان حرفی نزد؟

اما شرط عبور از این شاهراه، عمل به آن است که اگر عمل نباشد علقه و عبودیت و عافیتی نیست. که اگر عمل نباشد، همان علم می‌شود باری بر دوش و سنگی بر راه… علمی که تا قبل از این عامل نور راه بود دیگر عامل «نار» و «انکار» می‌شود… نوری که قرار بود راه «رفتن» را روشن کند حالا راه «انکار» را باز می‌کند…
امیرالمؤ منین (علیه السلام ) مى‌فرماید: قرآن را فرا گیرید که نیکوترین سخن است و به فهم عمیق آن دست یابید که  مایه خرمى دلهاست و از نور آن شفا بجویید که آن شفاى بیماریهاى روحى است و آن را نیکو تلاوت کنید که سودمندترین قصه‌هاست و کسى که به علم خویش عمل نکند، همانند نادان سرگردانى است که به هوش نمى‌گراید و چون عالم است ، حجت بر او گرانتر و حسرت او افزونتر و ملامت او در پیشگاه خداى سبحان بیشتر است .

در کلام حضرت امیرالمؤ منین (علیه السلام ) قرآن کریم به عنوان احسن الحدیث و انفع القصص معرفى و به نیکو تلاوت کردن آن ، سفارش ‍ شده است . مراد از تلاوت نیکو، تنها آهنگ خوب نیست . فهم درست قرآن و عمل به آن نیز از درجات تلاوت نیکوست ؛ زیرا امیرالمؤ منین (علیه السلام ) در ادامه سخن خود مى فرماید: عالم بى عمل همانند جاهل سرگردانى است که از جهل خود به هوش نمى گراید و علم حجتى علیه عالم بى عمل و مایه حسرت و ملامت او نزد خداى سبحان خواهد بود . البته ترتیل و شمرده و با آرامش تلاوت کردن و حدود تجوید را رعایت کردن ، فیض خاص ‍ تلاوت نیکو را به همراه دارد

دریای بی کران معرفت
همچنین امیرالمؤ منین (علیه السلام ) مى‌فرماید: ثم انزل علیه الکتاب نورا لا تطفاء و سراجا لا یخبو توقده و بحرا لا یدرک قعره و منهاجا لا یضل نهجه و شعاعا لا یظلم ضوئه … جعله الله ریا لعطش العلماء و ربیعا لقلوب الفقهاء و محاج لطرق الصلحاء و دواء لیس بعده داء و نورا لیس معه ظلمه و حبلا وثیقا عروته و معقلا منیعا ذروته … ؛ خداى سبحان کتابى آسمانى بر پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم فرو فرستاد و آن ، نورى است که خاموشى ندارد و چراغى است که افروختگى آن زوال ناپذیر است و دریایى ژرف است که قعر آن به چنگ ادراک آدمى (بشر عادى ) نمى‌افتد و راهى است که در آن گمراهى نیست و شعاعى است که روشنى آن تیرگى نگیرد … خداوند آن را فرونشاننده تشنگى علمى دانشمندان و خرمى دلهاى فقیهان و راه روشن سالکان صالح قرار داد . قرآن کریم دارویى است که پس از آن ، بیمارى باقی نمى‌ماند و نورى است که هیچ گونه تیرگى در آن نیست و ریسمانى است که دستگیره آن مطمئن و پناهگاهى است که قله بلند آن مانع دشمن است .