راهنمای بهشت یا…..؟

قرآن در جایی نوید نور و نعمت می‌دهد و در جایی دیگر خوف خسران بر دل خواب زدگان می‌اندازد … در جایی از بلندنامی راهیان می‌گوید و در جایی دیگر از بدنامی حاملان.
پیامبر اکرم(ص) مى‌فرماید: تعلموا القرآن و اقرؤوه و اعلموا انه  کائن لکم ذکرا و ذخرا و کائن علیکم وزرا فاتبعوا القرآن و لا یتبعکم فانه من تبع القرآن تهجم به على ریاض الجنه و من تبعه القرآن زج قفاه حتى یقذفه فى جهنم ؛

 قرآن را فرا گیرید و آن را قرائت کنید که قرآن نام شما را بلند مى‌کند و وسیله اى براى یاد خداست . قرآن هم ذخر (ذخیره ) است و هم وزر(بار سنگین)؛ اگر قرآن، امام و پیشواى انسان باشد براى او ذخیره نیکو و راهنمای بهشت است و اگر کسى خود را امام و پیشواى قرآن قرار داد، قرآن بار سنگینى بر دوش او خواهد بود که او را از پشت به دوزخ مى‌افکند .

 در واقع آنان که قلب خود را به قلاّب قرآن گره زده  و لحظه به لحظه ، آن را قطب نمای راه و چاه می‌دانند پیشتازان بهشتند و آنان که  قرآن را تنها بر طاقچه های نفس خاک خورده خود جا داده و به این “ندیدن ها”  دلخوش کرده‌اند پیشوایان جهنم‌اند.

  حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام ) نیز درباره قرآن مى‌فرماید: هر کس ‍ قرآن را در پیش روى خود قرار داد، همین قرآن پیشوا و جلودار او به سوى بهشت خواهد بود و هر کس آن را به پشت سر افکند، قرآن او را به سوى دوزخ خواهد برد: من جعله امامه ، قاده الى الجنه و من عله خلفه ، ساقه الى النار

 راه ربانی شدن انسان

راه ربانیت تنها در بیرنگی است. در یکی شدن رب و مربوب ، در دیدن نادیدنی ها و ندیدن هر دیدنی است. قرآنی که رسالت “رستن” بر دوش دارد، هم رهنمود به ربانی شدن می‌کند و هم خود را رهنمای این راه می‌داند.
پیامبر اکرم(ص) مى‌فرماید: ما من مؤ من، ذکر او اُنثى ، حر اءو مملوک الا و لله علیه حق واجب : ان یتعلم من القرآن و یتفقه فیه . ثم قرء هذه الآیه : ( و لکن کونوا ربانیین بما کنتم تعلمون الکتاب ؛

 حق خداى سبحان بر همگان این است که قرآن را فقیهانه فرا گیرند؛ زیرا قرآن کریم انسانها را به ربانى شدن فرا مى خواند و راه آن را نیز فراگیرى قرآن مى داند)  .

عالم ربانى کسى است که هم پیوندى مستحکم با رب العالمین داشته باشد و هم انسانها را به خوبى دعوت کند، امامان معصوم (علیهم السلام ) دراین خصوص فرموده‌اند: فنحن العلماء و شیعتنا المتعلمون «پس ما معلمان و شیعیان ما شاگردان هستند»

 هدف از این گفته محدود کردن مقام عالم ربانی به اهل بیت (علیهم السلام) نیست. بلکه گویای این است که امامان ، مصداق عالم ربانی هستند. در واقع جمله مذکور نشان می دهد که راه ربانی شدن برای شاگردان امامان (شیعیان) نیز باز است.