مطالب دوم

کسى که خداوند متعال او را از میان خلایق براى تکلّم با خود برگزید، آنقدر لاغر بود که آثار سبزى خوردن از پوست شکمش هویدا بود. وقتى از مصر به طرف شهر «مدین» خارج شد، پس از مدتى سبزى خوردن، از خداوند متعال، تقاضاى نان کرد که قرآن کریم از قول آن حضرت مى ‏فرماید: رَبِّ إِنِّی لِما أَنْزَلْتَ إِلَیَّ مِنْ خَیْرٍ فَقِیرٌ . (سوره قصص، آیه ۲۴)
یعنى: «پروردگارا! من به خیرى که تو نازل فرمایى، محتاجم».

در روایت آمده است که: «روزى حضرت موسى(علیه السّلام) عرضه داشت: پروردگارا! من گرسنه‏ ام. خداوند متعال پاسخ داد: من خبر دارم که تو گرسنه‏ اى. گفت: پروردگارا! براى من غذایى برسان، فرمود: هر وقت که خواسته باشم».
و از جمله چیزهایى که براى آن حضرت وحى شد این بود که: «اى موسى! فقیر، کسى است که کفیلى چون من ندارد.
مریض، آن است که مانند من طبیب ندارد.
غریب، فردى است که مثل من مونس ندارد.
اى موسى! به پاره ‏اى از نان جو که از تو رفع گرسنگى کند و خرقه ‏اى که خود را بدان بپوشانى، راضى باش. در مصیبتها صبر کن، وقتى دیدى دنیا به سویت روى مى‏ آورد، بگو: إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ‏، این عقوبتى است که جلو افتاده و در دنیا به ما رسیده است و اگر دیدى دنیا پشت نموده، بگو: مرحبا! به شعار صالحین.
اى موسى! تعجب نکن از آنچه به فرعون داده شده، نعمتهایى که او از آنها بهره مى‏ گیرد، همه زیبائى زندگانى دنیاست».

منبع: عده الداعی ابن فهد حلی