بیت الاحزان
حضرت صدیقه ی اطهر (س) پیوسته می گریست و از ستم و کینه توزی و دشمنی که نسبت به آن حضرت شده بود شکایت می فرمود.
بزرگان و سردمداران(۱) مدینه از امیرمؤمنان (ع) درخواست کردند، آن حضرت را تسلی داده و آرام کنند و اگر نمی پذیرند حداقل یا شب گریه کنند یا روز(۲)
امیرمؤمنان(ع) مطلب را با حضرت صدیقه اطهر(س) در میان گذاردند حضرت فرمودند: یا اباالحسن(ع) ماندنم بین اینان اندک است. از گریه برای پدرم دست بر نمی دارم نه شب و نه روز.
امیرمؤمنان(ع) نیز ممانعتی از گریه آن بزرگوار نفرمود. ولی اطاقکی از چوب خرما در بقیع ساختند و آنرا «بیت الاحزان» نام نهادند. بامداد هر روز حضرت زهرا(س) با فرزندانش به آنجا می رفتند و تا شب هنگام در آنجا می ماندند. امیرمؤمنان(ع) نزد آنان می رفت و باهم به خانه باز می گشتند(۳)
منبع:
– مقتل مقرم ؛ بیت الاحزان ؛ ص ۲۲۸
(۱): اصول کافی در حاشیه مرآه العقول ؛ ج ۱؛ ص ۳۸۲
(۲): مناقب ابن شهر آشوب؛ ج ۲؛ ص ۸۷
(۳): بحارالانوار ؛ ج ۱۰ ؛ ص ۵۱
