مطالب محرم//شماره ۴

✅ مطالب محرم ۹۶

مطلب شماره ۴

سیره علما در عزاداری امام حسین(علیه السلام) ۴

راه کمال از منظر علامه طباطبایی(رحمت الله علیه)
توسل به حضرت ابا عبداللّه‌ الحسین علیه‌السلام یکی از راه‌های سلوک معنوی است و حضرت به آرزومندان راه خدا عنایتی خاص دارد. فیلسوف بزرگ و مفسر قرآن، علامه طباطبایی، یکی از راه‌های پیشرفت در مسیر سلوک به سوی خدا را توسل به امام حسین علیه‌السلام می‌دانند. یکی از شاگردان علامه می‌گوید: «شنیدم وقتی که علامه در عتبات عالیات بودند، به توسل و اشک بر امام حسین علیه‌السلام و شرکت در مجالس عزاداری مراقبت داشتند و در دستورات اخلاقی خود به نقل از اساتیدشان می‌فرمودند: هیچ کس به هیچ مرتبه‌ای از معنویت نرسید و گشایش و فتح‌بابی [از ابواب معارف] نکرد، مگر در حرم مطهر امام حسین علیه‌السلام یا در توسل به آن حضرت».

شفاعت کتیبه‌
آستان مقدس امام حسین علیه‌السلام و محفل سوگواری آن حضرت، تنها مکانی است که همه، بدون توجه به رتبه و شخصیت، سر خضوع فرود می‌آورند و اشک می‌ریزند. عالمان و دانشمندان، چون به مقام آن حضرت آشنایی عمیق‌تری دارند، بیشتر فروتنی می‌کنند. آورده‌اند، با اینکه حضور مفسر بزرگ علامه طباطبایی در هر مجلسی به آن عظمت می‌بخشید، ولی ایشان در سوگواری برای سالار شهیدان، امام حسین علیه‌السلام همچون مردم عادی شرکت می‌کرد و عقیده‌اش به اندازه‌ای بود که می‌گفت: «این کتیبه‌های سیاه که بر در و دیوار حسینیه و محل عزاداری نصب کرده‌اند، ما را شفاعت می‌کنند».

موفقیت، مرهون محبت و اشک
توسل به امام حسین علیه‌السلام و شرکت در مجالس عزاداری، مایه پیشرفت علمی و کسب موفقیت‌های عالی است. یکی از شاگردان علامه طباطبایی می‌گوید: «علامه طباطبایی در بیشتر مجالس روضه و مرثیه‌های روز جمعه شرکت می‌کرد و گاه چنان از شنیدن مصایب کربلا و امامان منقلب می‌شد که زار زار می‌گریست و تمام بدنش می‌لرزید. بی‌گمان بسیاری از موفقیت‌های او مولود همین خصلت بود. دلباختگی و شیفتگی وی به خاندان پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم تا حدی بود که وقتی مجالس مصیبت برپا می‌شد، کتاب و تحقیق و علم را به کناری می‌نهاد».
می‌گویند: «علامه طباطبایی در هیچ روزی از ایام سال، درس و بحث خود را تعطیل نمی‌کرد مگر در روز عاشورا که کارهای علمی خود را ترک می‌کرد». ایشان در ایام محرم و صفر به خواندن زیارت عاشورا اهتمام داشتند و بر آن تأکید می‌کردند.

پیاده تا کربلا
مهم‌ترین ویژگی علامه امینی، نویسنده توانای کتاب گران‌سنگ الغدیر را باید عشق و محبت کامل وی به خاندان عصمت و طهارت دانست؛ چنان‌که هنوز صدای گریه‌ها و توسل ایشان در حرم امیرالمؤمنین، طنین‌انداز است. او به امامان معصوم بسیار متوسل می‌شد و هیچ‌گاه زیارت عتبات عالیات را ترک نمی‌کرد. هنگام ورود به حرم امامان علیهم‌السلام با صدای بلند می‌گریست؛ به گونه‌ای که گریه‌ها و ناله‌هایش در رثای اهل بیت، همگان را دگرگون می‌کرد. می‌گویند: «در ایام عاشورا و فاطمیه حالش متغیر می‌شد و با صدای بلند می‌گریست. زیارت کربلا را در شب‌های جمعه ترک نمی‌کرد. گاه مسافت ۷۸ کیلومتری نجف ـ کربلا را به همراه دوستانش در مدت سه روز یا بیش‌تر با پای پیاده می‌پیمود و در طول راه، مردم روستاهای اطراف را ارشاد می‌کرد».

منبع: پایگاه اطلاع رسانی حوزه
✅